próba przetrawienia przez hiszpańską kinematografię tarantinowskiej obyczajowości. Nie brakuje momentami skrajnie czarnego chumoru i zabawy konwencjami i ogranymi schematami. To tak naprawdę dramatyczna opowieść o człowieku, o jego upadku, o tym co jest w stanie zrobić w imię miłości. Postacie są tu wielowymiarowe i widzimy ich diametralną przemianę w skutek różnych wydarzeń w obrębie fabuły. Pytanie jest takie czy zrobienie filmu ociekającego krwią, brudem i nadmiernym make-upem ma sens, gdyż takowych naoglądaliśmy się już wiele...Film mimo, iż zabawny i wmieszany w sprawy polityczne Hiszpanii, które stanowią tło i podstawę działań bohatera pozostaje jednak daleko w tyle za swoim protoplastą.